شناسایی باکتری‏های تجزیه کننده نفتالین جدا شده از خلیج فارس و دریای خزر به عنوان عوامل حذف کننده نفتالین از محیط‏های آلوده

بیش از 50 سویه‏ باکتریایی از نمونه‏های آب دریا و در حضور نفتالین به عنوان تنها منبع کربن و انرژی جداسازی شدند. از میان این سویه‏ها، سه باکتری که دارای توانایی بالا در رشد و مصرف نفتالین بودند به منظور مطالعه بیشتر انتخاب شدند. بررسی‏های بیوشیمیایی و مولکولی بر روی آن‏ها مشخص کرد که دو باکتری جداسازی شده از خلیج فارس (سویه‏های pg-10 و pg-48) به گروه باکتری‏های هیدروکربنوکلاستیک تعلق دارند. در حالی‏که سویه‏ی sa-58 که از دریای خزر به دست آمده بود، به این گروه متعلق نیست. پژوهش‏ها نشان می‏دهد که میزان تجزیه‏ نفتالین پس از یک هفته انکوباسیون در دمای30 درجه سانتی‏گراد توسط سویه‏های pg-10، pg-48 و sa-58 به ترتیب 2/91، 5/78 و 3/87 درصد است. همچنین، اثر افزودن سالیسیلات بر تجزیه زیستی نفتالین بررسی شد. میزان تجزیه نفتالین توسط سویه‏های pg-10 و pg-48 در حضور سالیسیلات افزایش می‏یابد. حال آن‏که تجزیه‏ی زیستی نفتالین توسط سویه‏ sa-58 در حضور سالیسیلات حدود 30 درصد کاهش یافت. این سویه‏ها قادر به رشد بر روی سایر ترکیبات نفتی از قبیل نفت خام، نفت سفید، تولوئن و هگزان به عنوان تنها منبع کربن و انرژی بودند. بنابراین، از این باکتری‏ها می‏توان به عنوان ابزارهایی بالقوه برای پاکسازی محیط‏های آلوده به ترکیبات نفتی استفاده کرد.